στρίφη

η, Ν

οξύς, διαπεραστικός ήχος («από τη στρίφη τ' αργαλειού και τη γλυκιά λαλιά της ο ήλιος εξαστόχησε», δημ. τραγούδι).

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται πιθ. για τ. διαλ. προελεύσεως].